Dzieje Tarnowa

Ślady ludzkiej działalności sięgają tutaj końca epoki lodowcowej, kiedy to pojawili się w okolicach dzisiejszego miasta łowcy reniferów. Lecz na stałe ludzie osiedlali się dopiero wówczas, gdy polodowcowa tundra powoli przemieniała się w gęstą puszczę, dającą schronienie i pożywienie. W granicach administracyjnych obecnego miasta archeolodzy zlokalizowali sześć stanowisk mezolitycznych z okresu między 8300 a 4500 lat p.n.e. Kolejne ślady działalności człowieka są młodsze o kilka tysiącleci. W samym centrum Tarnowa, na terenie posesji Rynek 5 (siedziba Tarnowskiego Centrum Kultury), znaleziono grób jamowy z fragmentami przepalonych kości, gliniane naczynie (popielnicę) i żelazny przedmiot, zaś w pobliżu ratusza pozostałości urny z grobu ciałopalnego. Ustalono, że znaleziska te pochodzą z pierwszego okresu żelaza, zwanego halsztackim, czyli z lat ok. 700-400 p.n.e., kiedy tzw. kultura łużycka przeżywała na ziemiach polskich swój największy rozkwit. Jednak do jakiej grupy językowej ludów indoeuropejskich należała ludność kultury łużyckiej, niestety nie wiadomo. Pewne jest tylko to, że nie byli to Prasłowianie. Być może był to lud (czy raczej grupy ludności) zwane w źródłach antycznych Wenetami, których śladów pobytu w nazewnictwie jezior, gór, rzek, miejscowości, językoznawcy doszukali się prawie w całej Europie.